Omladinski pogon nije ni postojao, jer su sva djeca koja su igrala za pretpionire kluba trenirala u školi nogometa Feniks, sa kojim je klub tada imao potpisan sporazum o međusobnoj suradnji. O igračkom kadru u to vrijeme neću trošiti vrijeme i riječi jer svi znate na šta je to ličilo, i koji su sve igrači branili boje kluba. Zaista ne želim da se bilo ko nađe uvrijeđen ali samo želim da iznesem stvari onako kako ih ja vidim i da govorim o činjenicama. Vratim film 20-tak godina unazad i sjetim se kako se nekad na tom terenu igrao nogomet i kakvi su nogometaši branili grb našeg voljenog kluba. Sve te stvari su mi samo davale signale da u klub odnosno u Upravni odbor može doći samo onaj ko ga istinski voli i ko može reći: „ja mogu ponuditi to i to a zauzvrat ne tražim ništa“. Veliki problem mi je pravilo to što sam bio svjestan da su naši sugrađani, vlasnici firmi i ljudi koji su pomagali klubu izgubili povjerenje u klub nakon svih dešavanja zadnjih desetak godina. Da stvar bude gora, dugovi koje sam zatekao prema JKP 10. Juli i Elektroprivredi su mi remetili svaki dalji sportski plan jer sam znao da se taj dug mora riješiti da bi se klupske prostorije, klupski kafić i svlačionice mogle staviti u funkciju.

El equipo juvenil ni siquiera existía, porque todos los niños que jugaban en los pioneros del club se formaban en la escuela de fútbol Feniks, con la que el club había firmado en su momento un acuerdo de cooperación mutua. No voy a gastar tiempo y palabras en el cuerpo de jugadores en ese momento, porque todos saben cómo era y qué jugadores defendían los colores del club. Realmente no quiero que nadie se ofenda, solo quiero presentar las cosas como las veo y hablar sobre los hechos. Retrocedo la película unos 20 años y recuerdo cómo se jugaba al fútbol en aquella cancha y qué tipo de futbolistas defendían el escudo de nuestro querido club. Todas estas cosas solo me dieron señales de que solo puede venir al club oa la Junta Directiva quien lo ame de verdad y que pueda decir: “yo puedo ofrecer esto y aquello y no pido nada a cambio”. Un gran problema para mí fue que era consciente de que nuestros conciudadanos, dueños de negocios y personas que ayudaron al club perdieron la confianza en el club después de todos los eventos de los últimos diez años. Para colmo, las deudas que encontré por el JKP 10. Juli y Elektroprivreda trastornaron mis planes deportivos posteriores porque sabía que esa deuda tenía que ser saldada para poder poner en funcionamiento las instalaciones del club, club café y vestuarios.